Πάμε cinema!

Ήταν βράδυ κινηματογραφικής Πέμπτης, όταν επιδόθηκα σ’ ένα “μεθύσι” προβολών! Σε 6 ώρες και κάτι, παρέλασαν μπροστά μου τρείς ταινίες που δεν ήθελα να χάσω: ‘Cloud Atlas’, ‘Upside Down’ και ‘The Impossible’.

Αναπτύσσοντας με σειρά αύξουσα (ανάλογα με τα credits), θα ξεκινήσω απ’ την ‘Upside Down’ του Juan Diego Solanas. Με πρωταγωνιστές ένα νεαρό ζευγάρι (Jim Sturgess και η ανέκφραστη Kirsten Dunst), που όπως πάντα στις ρομαντικές κομεντί, ερωτεύεται και αψηφά κάθε εμπόδιο (ακόμα κι αν αυτό είναι ο νόμος της βαρύτητας)… το σενάριο προσπαθεί να μας προβάλει με έναν τρόπο φαντασμαγορικό, αυτό που ήδη μας συμβαίνει!

Η φαντασία του δημιουργού, στήνει το εξής σκηνικό: Δύο δίδυμοι πλανήτες που βρίσκονται σε απόσταση “αναπνοής”, έχουν χαράξει διαφορετικές οικονομικές τροχιές. Ενώ ο ένας βρίσκεται σε άνθηση και αφθονία, ο άλλος μαραζώνει και λιμοκτονεί. Ο ‘Πάνω’ και ο ‘Κάτω Κόσμος’, όπως τους αποκαλούν, διατηρούν δύο πόλους έλξης οι οποίοι μαγνητίζουν μόνο την ύλη που προέρχεται από τους ίδιους. Με λίγα λόγια, οι κάτοικοι του ‘Κάτω Κόσμου’ δε μπορούν να πατήσουν στο έδαφος του ‘Πάνω’… και το ανάποδο!

Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το ρομάντζο ως “μέσω μεταφοράς” στην επιστημονικής φαντασίας ταινία του, επιχειρώντας στην ουσία να “καθρεφτίσει” ανάμεσα στους δύο κόσμους, τον δικό μας! Τον έναν, αλλά διχασμένο κόσμο μας, που κουβαλά πάνω του τα δύο άκρα. Τον πλούτο και την φτώχια, το φως και το σκοτάδι, την ανθρωπιά και την βαναυσότητα κι ένα σωρό άλλα ζεύγη αντίθετων όρων.

Όσο καλή κι αν μου φαίνεται η σύλληψη της ιδέας, δε μπορώ να αδιαφορήσω για την κακή απόδοση της. Τόσο το cast όσο και η εξέλιξη του σεναρίου, “φθείρουν” το όποιο βαθύτερο νόημα. 

Το πολυαναμενόμενο film για ‘μένα, ήταν το ‘Cloud Atlas’. Τα ονόματαTom Hanks και Susan Sarandon ήταν αρκετά για να με πείσουν, αφού θεωρώ ασύγκριτο “μεγαθήριο” το υποκριτικό τους ταλέντο. Εκτός όμως από τις δικές μου αδυναμίες, μια πλειάδα καταξιωμένων ηθοποιών έλαβαν μέρος στο πολύπλοκο ‘Cloud Atlas’. Halle Berry, Jim Broadbent, Hugh Grant και πολλοί άλλοι, μεταμορφώνονται για να ενσαρκώσουν πολλαπλούς ρόλους οι οποίοι συνθέτουν το puzzle έξι ιστοριών. Πράγμα που άλλοτε αποσυντονίζει κι άλλοτε πιάνει τον θεατή στον “ύπνο”, διότι οι μεταμφιέσεις είναι πολύ καλές για να αναγνωρίσεις τον ηθοποιό κάτω απ’ τη στολή.    

Έξι ιστορίες παρμένες απ’ το ομώνυμο βιβλίο του David Mitchell που πρωτοτυπεί με το τόλμημα να συνδυάσει έξι διαφορετικά λογοτεχνικά είδη, σε ένα έργο.

Με αφηγητή τον Hanks, οι έξι ιστορίες ξετυλίγονται και δένονται μεταξύ τους σαν αλυσίδα όπου ο ένας κρίκος διαδέχεται τον άλλον. Κοινοί χαρακτήρες σε άλλες εποχές, συσχετιζόμενοι ή όχι, αποσκοπούν στην ολοκλήρωση της μοίρας τους… ακολουθούν αυτό που τους υπαγόρεψε ο συγγραφέας… για ένα γενικότερο συμπέρασμα, αλλά και για το ταξίδι μέσα στον χρόνο!

“Καβαλώντας” το film ταξιδεύουμε από τον νότιο Ειρηνικό του 19^ου αιώνα, στο Βέλγιο του 1930. Από τη Χαβάη του '70, μέχρι τη σημερινή Αγγλία κι από τη μελλοντική Νέα Σεούλ ως και το πολύ μακρινό μέλλον που μοιάζει να συνδέεται με την αρχή του κόσμου. Σαν κύκλος που κλείνει… κι αρχή με τέλος γίνονται ένα!

Η ταινία έχει αποσπάσει διφορούμενες κριτικές. Άλλοι λένε πως είναι ακατανόητη, χωρίς ουσιαστικό νόημα με μοναδικό σκοπό την επίδειξη τωνeffect, ενώ οι υπόλοιποι συμφωνούν στο ότι η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί σταθμός στην ιστορία του cinema. Η αλήθεια είναι πως αν και φλύαρη, αξίζει να την δεις για το απόσταγμα των όσων καταθέτει. Τα αδέρφια Wachowski, καθώς και ο Tom Tykwer έχουν αποδείξει εξάλλου πως το κατέχουν το θέμα “διαταραγμένου” σεναρίου. Αδιαφορούν για το ποσοστό πληροφοριών που θα φτάσει στο συνειδητό ή υποσυνείδητο του θεατή… το μόνο που τους απασχολεί είναι να εκπέμψουν την πληροφορία!

Ένα σχετικά ανήσυχο -σε φιλοσοφικά θέματα- μυαλό όμως, εκλαμβάνει τις εξής υποσημειώσεις: Η ιστορία του καθενός μας και η πορεία του πάνω στη γη, μπορεί να είναι ταυτόχρονα άπειρα σημαντική και άπειρα ασήμαντη. Μπορεί να επηρεάσει σοβαρά ένα μέλλον ασύλληπτα απομακρυσμένο, μονάχα με μια επιστολή! Ταυτόχρονα όμως, μπορεί να υπερασπίζεται έναν αταίριαστο έρωτα, να σχοινοβατεί πάνω απ’ τον θάνατο… κι όμως… αυτό να μην αφήσει κανένα ίχνος στην ιστορία των αιώνων!

Όλα συνδέονται, ναι… μα κάποιες αλυσίδες σπάνε και τότε κάποιος κρίκος θα γίνει τελευταίος. Κάποιος απόγονός θα μείνει άτεκνος, κάποιο έργο στο συρτάρι θα μείνει απλώς ένα έργο στο συρτάρι. Κι αυτή η ασυνέχεια, θα δώσει τη δική της συνέχεια για να μην έρθει σε σύγκρουση με το ‘Φαινόμενο της Πεταλούδας’. Οπότε, όλα συνδέονται ναι!

Για το τέλος άφησα τη ταινία που με αιφνιδίασε με την αρτιότητά της! ‘The Impossible’.

Τι μπορεί να πει κανείς για ένα θέμα που συγκλονίζει από το ίδιο του το γεγονός: Μερικές ώρες μετά τα Χριστούγεννα του 2004, όπως θυμόμαστε όλοι, ένας σεισμός 9,2 βαθμών Ρίχτερ κλόνισε την νοτιανατολική Ασία. Το Τσουνάμι που ακολούθησε προκάλεσε 230.000 θανάτους. Η αληθινή ιστορία μιας οικογένειας τουριστών που έζησε από κοντά το φονικό φαινόμενο, αναφλόγισε τον φακό του σκηνοθέτη Juan Antonio Bayona κι έτσι τώρα μιλάμε για υποψηφιότητα ‘Α' Γυναικείου Ρόλου’ στα ‘Oscar’.

Όταν ο Henry (Ewan McGregor) και η Maria (Naomi Watts) μαζί με τους τρείς ανήλικους γιούς τους απολάμβαναν τις εξωτικές διακοπές στη Ταϋλάνδη, ξέσπασε το Τσουνάμι παρασύροντας ότι υπήρχε γύρω τους. Η οικογένεια διαιρεμένη, τραυματισμένη και τρομαγμένη… έπρεπε τώρα να παλέψει με την αναζήτηση και ανεύρεση των μελών της σε μια χώρα άγνωστη και πληγμένη απ’ το απόλυτο χάος. Κύριοι πρωταγωνιστές της ιστορίας: η σοβαρά τραυματισμένη μητέρα και ο Lucas –ο μεγαλύτερος γιος-, ο οποίος αναγκάζεται να επιδείξει μεγάλο ηρωισμό, παρά τη μικρή του ηλικία.

Ένα δυνατό δράμα ισπανικής παραγωγής, με εκπληκτικές ερμηνείες, άψογη φωτογραφία και μια σκηνοθεσία που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης! Είναι τόσο καλογυρισμένη που σχεδόν δε τη συνιστώ (αν δεν έχεις γερό στομάχι)! Ο Bayona θέλησε να μη μας “στερήσει” τίποτα από την σκληρότητα της μανιακής φύσης κι αποδίδει με αναπάντεχο ρεαλισμό την φριχτή εμπειρία της οικογένειας. Κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να προταθεί και για ‘Oscar Καλύτερης Ταινίας’ για έναν ακόμη λόγο. Είναι δύσκολο να προσεγγίσεις ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, το οποίο έχει σοκάρει τον πλανήτη απ’ άκρη σ’ άκρη. Πολλές φορές το επιχείρησαν – ελάχιστες πέτυχε (βλέπε ‘World Trade Center’ με τον Nicolas Cage). Όταν λοιπόν, μετά τη προβολή νιώθεις πως δεν “ασέλγησε” ούτε στο ελάχιστο η ταινία πάνω στη πραγματικότητα, τότε ξέρεις ότι το συναίσθημα δεν ήταν καθόλου εκβιαστικό!

More in www.artnouveau.com.gr