Ανδρικό ανθολόγιο – Μέρος Τρίτο: "Οι στιγμές μου-μόνο δικές μου.."

Είχα καιρό να γράψω.. Μέρες που αδυνατούσα να πλησιάσω το πληκτρολόγιο. Μέρες που περάσανε με φιλική συντροφιά, λόγια που λυτρώνουν τις σκέψεις, γέλια που σκοτώνουν ενοχές, βλέμματα που ανακουφίζουν τα κενά… Και όμως, είμαι πάλι εδώ…

Το τρίτο μέρος του ανδρικού ανθολογίου, θα μου επιτρέψετε, μέσα σε ένα γενικότερο πλέγμα εσωστρέφειας και ενδοσκόπησης, να το αφιερώσω σε μένα. Ας δηλωθεί ως μια γενικότερη ανάγκη προσωπικής ψυχοθεραπείας, μια ανάγκη που ξεπερνάει τις γενικές πεπατημένες ιδεοληψίες μου και με κατατάσσουν στην κατηγορία που επιμένω να ονομάζω «Άνθρωποι»….

Η ώρα είναι 2:25, ξημερώματα, σε ένα άδειο σπίτι και όμως έχει γεμίσει με χιλιάδες σκέψεις. Τα φώτα είναι κλειστά, με ενοχλούν, εμποδίζουν το μυαλό μου, εμποδίζουν την οργή μου, εμποδίζουν τα μάτια μου… Προτιμώ να είναι όλα κλειστά… Δίπλα μου, ένα ποτήρι κρασί κόκκινο Αγιορείτικο - ο παππούς μου θυμάμαι το αποκαλούσε νέκταρ των ανθρώπων – είχε δίκιο, όλα γράφονται πιο εύκολα έτσι . Είναι και ένα τασάκι στα δεξιά μου, ασφυκτικά γεμάτο, σαν το μυαλό μου και σε κάθε ρουφηξιά σβήνουν όλα για 2 δευτερόλεπτα … Χαμογελάω και ξεκινάω…..

Και τι να γράψω; Πώς να χωρέσεις όλα αυτά σε ένα κείμενο; Πώς να χωρέσω το χρόνο σε μία φράση , πως θα χωρέσει το γαμημένο βλέμμα σε μια λέξη ; Δεν θα χωρέσει φίλοι μου… μα… για αυτό το λόγο δεν γίνονται όλα… για να μην χωρέσει τίποτα .Ανούσια προσπάθεια θα πεις.. Όχι! – Το έχω ανάγκη , αφήστε με να γράψω… απλά να γράψω…. 

Να γράψω για το πώς είναι να κλείνεις το φως το βράδυ ; Ας πω για αυτό… ‘’Θα εκτεθείς , σταμάτα !’’ – ας εκτεθώ…. ‘’ Δεν θα σε βγάλει πουθενά!’’ – και ποιόν έβγαλε ποτέ;..... Για το φως το βράδυ… το διακόπτη που μόνος, τεντώνεις το χέρι και ακουμπάς και για λίγες στιγμές επιλέγεις το τέλος της μέρας σου… Ναι αγαπητές μου, το κλείνεις μόνος και ξέρεις να το κάνεις καλά, το έχεις ξανακάνει πολλές πολλές φορές… Ένας διακόπτης, πόσο καθορίζει τη ζωή μου, δεν το είχα σκεφτεί… Τελείωνε και τελειώνει τα βράδια μου αυταρχικά χωρίς έλεος, σβήνει τα φώτα και με βυθίζει σε σκέψεις και στιγμές που θα’ναι μοναχά δικές μου…. Το τασάκι γεμίζει και τα λάθη μου, οι επιλογές που σθεναρά εξέφραζα, ορθώνονται εμπρός μου , τα μάτια δεν κλείνουν - μα – μένουν αγάλματα μιας άλλης εποχής που ειρωνικά κοιτάζουν ανίδεους θεατές… - και γράφω- ….

Σε λίγο ξημερώνει και όμως εγώ δεν βλέπω φως – δεν θέλω να να βγει το φως – είναι καλύτερα έτσι .. Ποιος βάζει το μανδύα του τα πρωινά και τρέχει μες τον κόσμο .. αφού το βράδυ τα άστρα μου θα με πηγαίνουν σε άγνωστα μέρη… σε μέρη που δεν χωράς ούτε εσύ , ούτε εσύ , ούτε κανείς… Και ένα χαμόγελο τρελό και μια τελευταία τζούρα μου δείχνουν το δρόμο…

Επίμονος ήχος ,από τα αγαπημένα μου τραγούδια , Τα Φώτα που Σβήνουν - Φεύγει η ζωή , τραγούδι του ’99 , σαν τότε που όλα ήταν πιο εύκολα, πιο απλά.. Γυναίκες που πείθαμε με ένα σ’αγαπώ , τότε που ο καφές και το τσιγάρο ήταν ένδειξη ‘’αντρίλας’’ , και σκεφτόμασταν τόσο πολύ… δεν σκεφτόμουνα τίποτα ,,, και ήταν ωραία.. Ανάβω το τελευταίο μου τσιγάρο και σκέφτομαι τα λάθη μου τα φύλαγα στο τέλος , καλύτερα στο τέλος… καλύτερα στο τέ... γάμα το…….

Το άρθρο αυτό , δεν εμπεριέχει καμία επιστημονική ιδιότητα , κανένα ψυχολογικό χάρτη. Το άρθρο αυτό μιλάει σε καρδιές ανδρικές που το νιώθουν και σε γυναίκες που αμφιβάλλουν . Οι λέξεις αυτές καρφώνουν στο κάδρο των αμφιβολιών σας , όλες αυτές τις στιγμές που κρύβουμε και ποτέ δεν θα πούμε… Τελειώσανε και τα τσιγάρα , το μυαλό μου θολώνει μαζί με την ανάσα μου… Χαμογελάω και το μόνο που θέλω είναι ένα: να κλείσω και απόψε εγώ το διακόπτη – στην ψευδαίσθηση του επιλέγω εγώ- επιτρέψτε μου να είμαι εγώ ο πρίγκιπας και στο βασίλειο των στιγμών μου για πάντα βασιλιάς... Εσύ ;...

 

 

Κωνσταντίνος .Ι. Ευθυμίου - Ψυχολόγος

 

 

 

More in www.artnouveau.com.gr