Ανδρικό Ανθολόγιο-Μέρος Δεύτερο: "Φίλε από τα παλιά…."

Δεν  πρέπει να ήταν παραπάνω από  πέντε μέρες, όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου, βράδυ, ξημερώματα. Ήταν ο Μάνος, φίλος από τα παλιά. Η αλήθεια είναι πως δεν τον αναγνώρισα εξ’ αρχής. Ο Μάνος ήταν αναστατωμένος χρησιμοποιώντας τον πιο ευγενικό όρο που μου έρχεται κατά νου. Είχε ανάγκη να μιλήσει, να μιλήσει αργά, να ακουστεί… να νιώσει μια φιλική, αντρική ανταπόκριση … "Είχα ανάγκη να μιλήσω φίλε" …. Και εδώ ξεκινάνε όλα….

Το παρών άρθρο, επιτρέψτε μου, να το αφιερώσω σε όλες τις γυναίκες ,φίλες και μη , άγνωστες και "διάσημες τάχα", κολλητές …  ή και.. λιγότερο φίλες. Ένα άρθρο ψυχοθεραπεία – μαχαίρι βαθιά σε πληγές που ποτέ δεν κλείσανε, πληγές που δεν επουλωθήκανε, πληγές που δεν «αναγνωριστήκαν» - που μείνανε απλά αφορμή…

Ο Μάνος ήταν πάντα ένας δυναμικός άνδρας, απόφοιτος της ΑΣΟΕ και εργαζόμενος σε μια οικονομική υπηρεσία κράτους, θα μπορούσε να πεί κανείς πως πάλευε με τις καλύτερες περγαμηνές για ένα πολύ ελπιδοφόρο μέλλον. Μέσα στα γενικότερα προβλήματα, καθημερινά και μη, ο Μάνος είχε μάθει να αντιμετωπίζει τις καταστάσεις αισιόδοξα, με μια ηρεμία βουκολική πολλές φορές. Δεν ήταν λίγες οι φορές που απορώντας τον ρωτούσα πως είναι δυνατόν να τον διακρίνει τέτοια ψυχραιμία, τέτοια απάθεια, τέτοια οργανωτική «ανωμαλία»!  Χαμογελώντας, αποκρινόταν πάντοτε με ύφος και στόμφο πως οι άνθρωποι πλάθονται ''φίλε Κωνσταντίνε '' αλλά ποτέ δεν αλλάζουν και εγώ απλά τον χαιρόμουν.

Με τα χρόνια και μετά το πέρας του στρατιωτικού, ο Μάνος και εγώ χαθήκαμε, μα δεν ξεχάσαμε ο ένας τον άλλον. Ξέρετε, είναι αυτό που αρκετά βράδια σκέφτεσαι – που να είναι αυτός ο φίλος – να νοσταλγείς ωραίες στιγμές, αληθινές συζητήσεις. Δεν σας κρύβω πώς τον σκεφτόμουν, με ενδιέφερε να πιστεύω στο μικρό μου κεφάλι πως είναι καλά,  πως συνεχίζει με αυτό το απαράμιλλο στυλ, με αυτήν την ανδρική μαγκιά που σε κάνει να προσπαθείς και εσύ να γίνεις καλύτερος.--- « Μαλάκα δεν είμαι καλά»…

Η έννοια της φιλίας για δύο άνδρες είναι κάτι το αλλότριο. Θα σπεύσετε πολλές να επιβεβαιώσετε  - άλλες να διαψεύσετε. Είναι το συναίσθημα της έγνοιας, της κατανόησης και ό,τι προσδίδει και ακολουθεί τον «όρκο» της φιλίας, σε ένα πλέγμα αληθινό, ντόμπρο, ωμό και αφοπλιστικά ειλικρινές… Η γυναικεία φιλία στα πιο ατομικά χαρακτηριστικά της συναντά πιο ακραίες εκδηλώσεις συναισθήματος και έκφρασης του εγώ, μολονότι, πάντα – μα πάντα, εμπεριέχεται το στοιχείο του ανταγωνισμού. Στον άνδρα το αίσθημα της ζήλιας ήταν και θα είναι πάντα υπαρκτό μεν, μη δυσλειτουργικό δε.. Στη γυναικεία φιλία όμω , τα δικά σου δικά σου – τα δικά μου δικά μου… Όσο δεν παρεμβαίνουν συμφέροντα και εγωιστικές επιδιώξεις, τότε όλα βαίνουν καλώς…

Άραγε, χωρίς καμία διάθεση κριτικής, έχετε αναρωτηθεί ποτέ, τι είναι πιο προτιμητέο…; Μια φιλία γιατρικό και φρούριο στις μάχες της ζωής με ακραίες εκδηλώσεις αγάπης, πάθους μα και ζήλειας … Είτε μια φιλία  βασανιστική, στην οποία θα θυσιάσεις τόσα και ίσως χάσεις περισσότερα..; ---« Έχεις χρόνο να μιλήσουμε ρε φίλε;»

Την ώρα τούτη, γράφοντας το άρθρο αυτό, μου έρχονται στο νου μου τόσοι «φίλοι», με περίσσια χαμόγελα και αγκαλιές, φίλοι που περάσανε και ακούμπησαν δυστυχώς, φίλες που με δόλιο μα συνάμα γλυκό τρόπο εξαπατήσανε το εγώ τους, φίλοι που πάλεψαν μόνοι και στα δύσκολα παραμείναν μόνοι και εγώ… που σαν άνδρας κοινός εξαπατήθηκα όπως πολλοί άλλοι και πίστεψα σε αυτά που δεν φαίνονται πίσω από το τζάμι της βροχής…. --- « Κωνσταντίνε, σόρρυ για την ώρα, ήθελα απλά να μιλήσω σε κάποιον».

Η ανδρική φιλία αγαπητές μου, κρύβει μια μαγεία. Ίσως για αυτό πάντα αναζητάτε την επιβεβαίωση στα μάτια του φίλου του... Εμείς αναζητάμε το κομπλιμέντο, εσείς την αποδοχή…… Εμείς την λέξη – εσείς το βλέμμα…  Μία μάχη διαρκής για την αποδοχή… Η ανδρική φιλία δεν υπόκειται  σε νόρμες, δεν χωράει σε καλούπια, είναι τόσο βαθειά που θαρρείς θα σε τραβήξει μέσα της… Είναι φιλία άνευ όρων, φιλία καρμική στα όρια του ψυχικού ερωτισμού… φιλία ''αδερφική'' με κόμπο σφραγισμένο …

 « Φίλε έχεις λίγο χρόνο ; Σορρυ για την ώρα ρε!» 

 « Δεν πειράζει ρε , τι έγινε;»

 « Θυμάσαι που τα λέγαμε όλα και με συμβούλευες;..» σωπαίνει και με φωνή τρεμάμενη εγώ, σηκώνω το μαξιλάρι ελαφρά, ανασηκώνομαι και σίγουρος όσο ποτέ του απαντώ…

 « Πες τα μου όλα φίλε… Όλα…!»

Κωνσταντίνος .Ι. Ευθυμίου - Ψυχολόγος 

More in www.artnouveau.com.gr